Siyaset yazmak benim işim değil. Hedefimde de yok.
Ancak ülkemizde öylesine olaylar yaşanıyor ki, bunları görmemek ve üzerinde fikir yürütmemek imkansız hale geliyor.
Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin Ana Muhalefet Lideri, bir şehit cenazesinde linç edilmek isteniyor. Adamlar taşla, sopayla saldırıyorlar ve bir gözü kararmış adam, yumruğunu Ana Muhalefet Lideri’nin suratında patlatıyor.
Yaşanan karmaşa ortamında Ana Muhalefet Lideri, bir köy evine sığınıyor. Evin önünde toplanan bir grup, evin camlarını kırıyor. Galeyan halindeki bu grup içinden bir kadın sesi; “Yakın bu evi!” diye kalabalığı galeyana getiriyor.
Olayın bundan sonrasını hepimiz biliyoruz ve görüyoruz:
Ana Muhalefet Lideri’nin yüzüne yumruğunu vuran adam, yakalanıyor ve kısa bir sorgulamadan sonra; adli kontrol şartıyla serbest bırakılıyor. Aynı şekilde kalabalığı galeyana getiren ve “Yakın bu evi!” diye bağıran kadın da kısa bir ifadeden sonra serbest bırakılıyor.
Bütün bunlar olurken sosyal medyada bu duruma itiraz edenlerle, onaylayanların mesajları yayılıyor. Öyle mesajlar yayınlanıyor ki; satırlarında akla hayale gelmeyecek küfürler ve düşmanca tavırları ifade eden sözcükler kullanılıyor.
Yumruk atan adamla, “Evi Yakın” diyen kadının tarafını tutanlar; suçluları desteklerken, bir bölüm avukat da olayın faillerini savunmak için gönüllüler grubu oluşturuyor.
Şaşılacak şey…
Ortada işlenmiş bir suç var. Bu suçun failleri yakalanıyor ve fakat anında serbest bırakılıyor. Ve üstüne bu suçluları savunacak hatırı sayılır çoğunlukta bir grup vatandaşımız da onlara destek veriyor.
Benim bu oluşumlardan çıkardığım sonuç şudur: Ülkemiz insanının bir bölümü olayın hukuksal yönüyle değil de, siyasal yönüyle ilgileniyor. Ve tarafını tuttuğu siyasi organizasyon ne yaparsa yapsın, ne cürüm işlerse işlesin, onların nazarında her hareket mübahtır.
Ben, bu durumun izahatını “akıl tutulması” olarak değerlendiriyorum.
Başka da bir şey söylemek şu gün için uygun gözükmüyor.
