“Daha önce değişik türlerde yedi kitap yayınlamış olan Tezcan’ın şiirlerini okurken: “Aşk ne yapsın/kuşlarsız yazlar/aşk ne çalsın/sevdasız sazlar” deyişindeki içtenlikli havanın rüzgârına kapılmamak olası değil.
1942 yılı Kırklareli/ Vize doğumlu olan Tezcan, otuz iki yıl öğretmenlik yapmış, şiir de hayatının ayrılmaz bir parçası olmuştur. Özellikle yaşadığı yörenin gerçeklerini, içselleştirip “Kuşlarsız” şirini yapılandıran: “kuşlarsız kaldı yüreğimin köyleri/son yürüyüşün en güzel insanı/yalnızlıkların son ateşine en yakınken/ ağlayışı nihavent güz gülüşlerinin” dört dizedeki gibi öz ve yalın bir dille okuyucuyla buluşturur. Bir Rumeli insanı olarak “Balkan özlemi” çocukluğunu da kucaklayıp kimi zaman satır aralarında, kimi zaman da kalın bir özsu damarı olarak yerini alır dizelerde. İlk söz olarak da: “Duruşma/ Istıranca karışmış/ gülüşümde/yıldız izleri/Marmara’nın kirli mavisinden/örülmüş yeleğin/sonsuzdan beri/Trakya acılarında/unutulmuş/Ergene duruşlu/Orpheus bakışlı/bir Balkan yeliyim” dizeleriyle Balkan Yeli şiirinde çıplak bir güzellikle tanımlar kendini.
Temiz bir dil, usta bir şiir kurucu Necdet Tezcan. “Güz Üşümeleri” sıcaklığını size aktaracak okuduğunuzda.”
Kitabımın tanıtımını yapan böyle bir anlatımı bilgisayarıma aktarmışım. Kimbilir ne zaman. En kim Üzgünüm elbet. Böyle dalgınlığıma gelen unutmaları zaman zaman yaşıyorum. Yazının burada unutulması elbette hoş değil. Ancak köşe yazılarımda yer alması yine de gerekli gibi, geldi bana yazar dostum sanırım kusura bakmaz. Böyle imzasız yazıları doğru bulmam. Bu zaten yoğunluktan burada kalmıştır inancındayım.
Ve o kitabımdan bir şiirle yazımı sonlandırmalıyım. İçimden öyle geldi işte:
KENDİM SULARIM ÇİÇEKLERİMİ MAVİ
Bir çiçek
Bin çiçek kulvarında
Hüznün kapıska desenli
Sandıklarını karıştırırdı haminnem
Bir çiçek
Bin çiçek yaprağında
Bir ben durur yakası açık
Beyaz gülüne bakan
Annemdi
Son Rumeli rüzgarından
Şimdi her şey yalnızlık
Yine o rüzgar mı vınlar
Minaresi Vize’nin
Yarım elmalar kızarırken ekşi
Kendim sularım çiçeklerimi
Mavi
N.T
