Helikopter ebeveyn teriminin ilk çıkış hikayesi; bir çocuk danışanın annesinden bahsederken “annem başımda helikopter gibi dönüyor” ifadesini kullanmasıyla ortaya çıkmıştır.Özellikle "z kuşağı" olarak tanımlanan neslin yetiştirilmesi konusunda yaygın olarak karşılaşılan bir ebeveyn tutumudur. Helikopter ebeveynlik, çocuğun hayatı ile ilgili aşırı ilgili olma durumudur. Annenin veya babanın ya da her ikisinin de aşırı kontrolcü davranması, çocukla ilgili fazla mükemmeliyetçi olması, henüz yaşanmadan olası sonuçlarını düşünerek çocuğun yerine kararlar alması ve yaşanılabilecek zararı önlemek içinher zaman çocuğun ulaşabileceği mesafede bulunması, müdahaleye hazır olması olarak özetleyebiliriz.
Helikopter ebeveynlikte en ayırt edici nokta davranışların yoğunluk seviyesidir.Helikopter ebeveynlik terimini duyan ebeveynler, genellikle bu tabiri üzerlerine alınmıyor. Bunun ön önemli sebepleri; davranışların sınırlarının belirsiz olması ve kendi ebeveynlik yöntemlerinin en doğrusu olduğuna inanmalarıdır. Helikopter ebeveyn tutumu sergileyen anne babaların beklentileri, niyetleri iyi olsa da, bu tutumun çocuklar üzerine olumsuz etkileri vardır.
Helikopter ebeveynlerin çocukları riskli bir durumla karşılaştığında problem çözme becerileri yeterince gelişmediği içinüstesinden gelmekte zorlanırlar. Bunun sonucundakimlik gelişimi ve özgüven ile ilgili sorunlar yaşayan; düşük benlik saygısı ve bağımlı kişilik gelişimi gösteren bireyler haline gelebilirler. Daha önce kendi başına bir sorumluluk almamış çocuğunkarar vermede zorlandığı ve bireyselleşememe ile gelişen bağlanma sorunları yaşadıkları gözlenmektedir.Eğer çocuklar denemeye, keşfetmeye veya başarısızlık riskine girmeye teşvik edilmezlerse kendilerini yetersiz hissedebilirler. Ebeveynin, onlar için her şeyi yapmadığı, her şeyi düşünmediği durumlarda korkarlar ve endişelenirler. Bu da onların olgunlaşmalarını engeller. Sürekli ebeveyn rehberliğine ihtiyaç duyarlar. Çocukların isteklerini dinlemek, kendi sorunlarını kendileri çözmeleri için teşvik etmek önemlidir.Sağlıklı bir aile ilişkisi için anne baba ve çocuk arasındaki yakınlığın çocuğun bağımsızlığını zedelemeyecek şekilde oluşturulması gerekir.
Çocuklarımızın bir birey olduğunu unutmamalıyız. Çocukların mücadele etmesine ve bazen hayal kırıklığına uğramalarına izin vermeliyiz ki çocuk bu durumlarla karşılaştığında tolere etmeyi başarabilsin. Çocuklar gelişimsel dönemlerinde ilgi ve sevgiye ihtiyaç duyar. Hayata hazırlanmaya başladıkları bu dönemde ebeveyn desteği ve teşviki çok önemlidir. Bu nedenle ebeveynler çocuklarının geleceğini kendi elleriyle şekillendirmek yerine, onlara bu yolda ışık tutmalıdırlar. Çocuklar deneyimleyerek öğrenmeli, kendi kararlarını kendileri vermeye alışmalıdırlar.Kendilerini fazla müdahaleci bir durumda yakalayan ebeveynlerin bu tutumdan kaçınmak için kendilerine mutlaka “Çocuğumun neyi başarmasını istiyorum?” ,“Çocuğum bunu benim müdahalem olmadan başarabilir mi?” sorularını sormaları ve uzun vadede ona neyin yardımcı olacağını düşünmeleri gerekiyor.
