Dilaverbey Mahallesi Tüfekçiler Sokak’ta ayakkabı tamir eden ve 12 yaşından beri 48 yıldır bu meslekle uğraşan Cemil Kunduz, artık el emeklerinin değer görmediğini belirterek, “ Biz eskiden ayakkabı imalatı yapıyorduk. Eskiden kösele ayakkabılar vardı onları yapıyor ve satıyorduk. Bunun yanında kösele pençe yapıyorduk. Şimdi sadece tamir yapıyoruz. 15 yıldır sadece tamire dönük çalışıyorum. Çünkü bizim el emeklerimiz değer görmüyor. El emeği diye bir şey kalmadı, bitti yani.” Dedi.
“ŞU ANDA BİZİM İŞLERİMİZ BİTMİŞ DURUMDA”
Eskiden iş yoğunluğundan yemek yemeğe bile vakti olmadığını anlatan Kunduz, “Eskiden iş çoktu. Az para kazanıyorduk ama o az işle, çok iş görüyorduk. Eskiden imalat vardı, ayakkabı yetiştiremiyorduk. Bu tüfekçiler sokağı komple ayakkabı imalat yapanların sokağıydı. Ayakkabı yapmaktan, eski tamir etmeye zaman bulamıyorduk. Şu anda ise bizim işlerimiz bitmiş durumda. Dükkanın masraflarını zar zor karşılıyoruz. Şu anda kahvede oturacağıma burada oturuyorum, o yüzden buradayım.
“BU MESLEĞİN SON NESLİYİZ”
Ayakkabı tamir edecek yetişen çırak olmadığını ve bu mesleğin son nesli olduklarını da aktaran Kunduz, “Hiç kimse bu mesleğe özenmiyor çünkü artık bu meslekte para yok. Kirli meslek diyorlar, millet tükürüğe basıyor, biz o ayakkabıyı kucağımıza alıyoruz. Her işin kötü yönü var ama bizimki daha fazla. O yüzden kimse çocuğunu bu işe vermiyor. Zaten çırak olsa, iş yok. Tükenmekte olan birçok meslek gibi bizde son demlerimizi yaşıyoruz.
Barış Karapaça
