Madden ve manen ne yazık ki kirlenen bir dünyada yaşıyoruz.
İnsan olarak; en çok ihtiyaç duyduğumuz şey, sevgidir.
İnsanın ruhu ve bedeni sevilmeye muhtaçtır. Ve insanoğlu sevebildiği ve sevilebildiği kadar güzeldir, mutludur.
Günümüzün dünyasında ne yazık ki açlık ve sefalet içinde yaşayan milyarlarca insan vardır. Acaba bu insanların, diğer insanları sevmeye vakitleri olabiliyor mu?
Bu sorunun cevabını 2004 yılında yazdığım bir şiirle vermeye çalışmıştım.
Geliniz birlikte okuyalım:
AÇ İNSAN SEVER Mİ?
SEVGİ DENEN EY SİHİRLİ SÖZCÜK
SEN NELER NELER ANLATIRSIN
BAZEN ANADAN BACIDAN GEÇTİRİRSİN DE
BİR GÜZELE BAĞLATIRSIN
SEVGİ DENEN EY GÜZEL DUYGU
SEN BENİM SAĞDUYUMSUN
NEFRETİ ANMAK BİLE İSTEMEM
SEN BENİM BAŞ KOYDUĞUMSUN
EKMEK KADAR SU KADAR
SEVGİYE İHTİYAÇIMIZ VAR
BUNU KALBİNDE DUYMAYANLAR
ZAVALLILAR ZAVALLILAR
BEN SENİ ÇOK SEVİYORUM EY SEVGİ
SEN BANA ALLAH’IMIN BİR LÜTFUSUN
HAYATIMIN TÜM FIRTINALARINDA
SIĞINDIĞIM SIMSICACIK BİR KUYTUSUN
AÇ İNSAN SEVER Mİ?
ONU BİLEMEM
ONLAR ADINA BİR ŞEY SÖYLEYEMEM
BEN AÇLIĞI DA BİLİRİM AMMA…
SEVGİSİZLİKTEN DAHA ZORDUR, DİYEMEM.
BEYAZIT SANSI
02.12.2004
