Edirne’nin en eski gazetesi Vatandaş Gazetesinde muhabir olarak görev yapan Gözde Kabasakal, başarıları muhabirliği yanında yazmış olduğu 3. romanı ile sadece kalemiyle değil, aynı zamanda Edirne’nin sosyal yaşamını ustalıkla yansıtmasıyla da dikkat çekiyor. Kısa cümleleri ve akıcı üslubu ile derin anlamlar yaratabilmesi, onun edebi yeteneğinin bir göstergesi.
Gözde, bir gazeteci olmakla kalmayıp, aynı zamanda evinde evladına iyi bir anne olma sorumluluğunu da başarıyla taşıyor. İki farklı uğraşıyı bir arada yürütmek, elbette kolay değil. Ancak Gözde, bu zorluğun üstesinden gelerek her iki alanda da örnek bir birey olmayı başarıyor. İşine olan tutkusuyla ve evladına olan sevgisiyle, herkese ilham verecek bir denge kurmuş durumda.
-----------
BİR KOLTUKTA ÜÇ KARPUZ
Gözde Kabasakal, "Bir koltuğa üç karpuz sığdırmak" gibi bir deyişi gerçeğe dönüştürmüş durumda. Yazarlık, gazetecilik ve annelik gibi üç önemli role sahip olan Gözde’nin bu çok yönlülüğü, Edirne’deki sosyal yaşamın zenginliğini, çeşitliliğini ve dinamizmini yansıtıyor. Edebiyatı ve haberciliği bir araya getirerek şehrimizin sesini duyuruyor, toplumsal meseleleri ele alarak farkındalık yaratıyor. Bu denli başarılı olan basın mensubu kardeşimizin eserlerini imza etkinliği ile kamuoyuna duyurmasını bekliyorum. Bu onun hakkı kısa zamanda bunu yerine getireceğine inanıyorum. İlimizin Vatandaş gazetesi muhabirimizin eserleri ile ilgili görüşleri şöyle:
‘’Yazmak benim için hep bir iç döküş biçimiydi. Saplantı ile başladığım bu yolculuk, insana en çok kendi karanlığıyla yüzleştiğinde neler olabileceğini sorgulamakla başladı. Adil Ölüm’de adaletin sınırlarını, vicdanın sesini, bazen de suskunluğun ağırlığını anlattım. Ama asıl kendimle hesaplaşmam Sonra Görüşürüz ile oldu.
Bu kitabı yazarken kaybın, sevginin ve çaresizliğin en derin hâllerini hissettim. Öykü’nün hikayesi, belki de hepimizin içinde bir yerlerde taşıdığı “keşke’’lerin, “geç kaldım”ların bir yansıması. Ozan’ı yazarken ise yaşamanın ne kadar kırılgan olduğunu, sevmenin bazen bir vedayı da içinde barındırdığını fark ettim.
Her kitap aslında bir parçamı aldı, bir başka yanımı iyileştirdi. Yazmak, benim için sadece hikâye anlatmak değil; kendi yaralarıma dokunmak ve onları kelimelere dönüştürmek demek.”
