12 Mayıs Pazar.. Mayısın’ın ikinci haftası..
Yani ANNELER Günü..
Bizim yaşlarda 0lanların anneleri çoktan göç etti. Anıları yüreklerimizde canlı olsa da yoklar artık
Çocuklar bir an önce bir an önce yetişkin olmak için can atarlar. Yetişkinler yaşlandıkça çocukluğunu özler. Ve genelde anılarına sarılıp onlarla gününü süsler yaşantısına renk katar. Ama çocukluk asla geri dönmez,Yaşlılık ne denli uzun sürse de bir gün mutlaka biter.
İşte hancı (Artık han ve hancı da kalmadı ya…) ben yani insan olarak ben, her zaman böyleyim. Hem de sanırım kal-ü beladan beri. Yani kestirmeden bakarsak insan ömrü bir varmış, bir yokmuş!.. Yaşamak hoş, gerisi boşmuş…
Ancak öleceğini bilen, ölmeyeceğini sanan tek varlık, insandır. Ancak insanlar ölüp sonsuzluğa uğurlansa da , insanlık yaşar.
İşte böyle güzel bir günde doğa ile iç içe olmanın damak tadını yaşadık o gün.
Eski ama eskimeyen dost, meslektaş kardeşten daha yakın olduğuna inandığım Halil Türkan (emekli edebiyat öğretmeni) ve eşi bizleri bahçelerinde konuk etti. Bizim Ozan Ağacı grubu, bu kez kapalı mekanlardan taşınmış doğa ile kucaklaşmıştı.
Daha önceki yıllarda da gerçekleşen bu buluşmalar bu kez daha çok ilgi görmüş, Komşu illerden bile gelen olmuştu.
Gencecikler, orta yaşlılar, ve saçları beyazlayanlar… bir bütün olmuşlardı. Bu gruba “şiirseverler grubu”da diyebiliriz.
Çünkü orada bulunanların, hemen hepsi , şiirle haşır-neşir olmuş; ömrünü bu uğurda tüketmiş; bazıları da kitaplaştırmıştı şiirlerini.
Şiirseverler yerine “sanatçılar, sanatseverler desek daha uygun olurdu belki de… Ressamlar, besteciler , romancılar… ayrıca şiir dinlemeyi sevenler.
Ama yine de “odak” şiirdi.
Halil-Fatma Türkan çiftinin içten gelen , yapmacık olmayan duruşları, övgüye değerdi.. Bu gayret ve içtenlik orada bulunanları Mutlu etmiş duygulu rüzgarlar estirmişti.
Böyle güzel bir mayıs gününün Yemyeşil görüntüleri de etkiliğimize ortak çıkmıştı sanki. Dallar ve yapraklar bile neşe içinde hışırdamaktaydı.
Elma ağaçları henüz meyveye dönüşmeye başlamış, saklandıkları yaprak altlarından bize bakıyor gibiydiler.
Yenilip içildikten sonra şiirler okunmaya başladı. Yaşayan ve yiten anneler gıyabında da olsa sevgi ve saygı ile anıldılar.
Pek çok arkadaş göz yaşlarına söz geçirememişti o anlarda. Bereket, anlatılan fıkralar normale dönüşü buruk bile olsa, sağlamıştı. Şarkılar da söylendi amatörce. Şiir güzel ve çekici olursa. Şiirle şarkı, ikiz kardeştir benim bildiğim.
Zaman ilerlemiş ; geçip gidivermişti. Buna rağmen uzaklardan gelen konuklar da dahil kimse yerinden kıpırdamiyordu.
Böylece bir Halil-Fatma Türkan (tatlısıyla tuzlusuyla) klasiği ister istemez sonlanıyor Konuklar geldikleri yere dönüyordu.
Sesler ve sözler bundan sonra dallarda kuşlar için yuva yapacaktır, umuyorum.
