Ayşe Kulin yazınımızın duayenlerinden… Birbirinin devamı olan üç yapıtını bu arada okudum.
1. UMUT—Hayat Akan Bir sudur—
2.HAYAT—Dürbünümde Kırk Sene—1941-1964-
3.HÜZÜN—Dürbünümde Kırk Sene-1964-1983
Üç yapıtın üçü de roman. Kendi yaşamının dilimleri. Toplumsal ve siyasal değinilerle varsıllaşan yapıtların anlatım güzelliği ve sürükleyiciliği ile dantel dantel örülmüş. Aile içi ilişkiler de yapıtların ana damarı. “Hayatın akan bir su” vurgusuyla önemli yaşantı dilimleri sergilenmiş. Yapıtların son bölümünde anlatılanlar fotoğraflarla (hem de renkli) canlandırılmış. Bir çok yapıtı daha var.Ödülleri de..İkinci yapıtın girişinde:
“Bana hayat veren biricik annemle babamın anısına
Ve
Hüznü dahi güzel kılan sevgili çocuklarıma” diyor.
Konular benim yaşadığım yıllara denk geldiği için daha ilgi ile sürüklendim.
“SON SÖZ”le Şöyle bitiyor son roman (Everest Yayınları):
“Babamın ölümünden sonra ne ben aynı Ayşe’ydim ne de Türkiye aynı Türkiye. Babamın yokluğu beni, Turgut Özal’da Türkiye’yi değiştirmişti. Artılarımız ve eksilerimizle başkalaşmıştık. 1983’ten sonraki yıllarımın serüveni belki bir başka kitaba konu olur ama bu okuduklarınız, 1983 yılına kadar, Edip Cansever’e rahmetle selam olsun, “Ben Ayşe Kulin Nasılım?”a yanıtımdır.
NOT: Bu bir eleştiri değil, tanıtım yazısıdır…
