Önceki akşam ailemle birlikte, Edirne’nin en sevilen yolu Karaağaç (Lozan) Caddesi’nde yürüme fırsatı buldum.
Gece karanlığında yanmayan sokak aydınlatmaları ve bozuk kaldırımlarda güç bela yürürken birden aklıma yıllar öncesinde Hürriyet Gazetesi Seyahat ekinde okuduğum haber gözümün önüne geldi.
‘Türkiye’nin En Romantik 10 Yolu’ başlıklı gezi makalesinde Karaağaç Caddesi’de yer alıyordu.
Devasa ağaçları, huzur dolusu doğası gibi birçok ayrıntıya yer veriyordu.
Karaağaç Yolu’nun nostaljik atmosferi son yıllarda ağaçların uzun yaşları gereği yıkılması ya da güvenlik maksatlı kesilmesiyle biraz değişti.
Ardından Edirne Belediyesi tarafından yolun gelecek yılları göz önünde bulundurularak çeşitli ağaçlar ekildi. Şu an için bu ağaçlar yolun görüntüsüne etki etmese de ileriki yıllarda önemli fayda sağlayacaktır.
Karaağaç Yolu, sadece Edirne halkının değil turistlerin de uğrak yeri.
Kahvaltı Salonları, Düğün Salonları, Mesire alanları…
Hepsi bu sayfiye bölgesinde konumlanmış halde.
Zaman içerisinde yapılan çalışmalar, büyüyen ağaçların köklerinin verdiği zararlar ile bozun kaldırımlar ile yanmayan aydınlatma direklerinin onarımı ile umarım cadde tekrar daha güzel bir hal alacaktır.
***
Hazır karanlık cadde aydınlatmasından bahsetmişken söylemeden edemeyeceğim.
Kapıkule Sınır Kapısı gurbette yaşayan yurttaşlarımızın ve Bulgar komşularımızız gelişleri nedeniyle vızır-vızır.
Kapıkule Sınır Kapısı’ndan ‘Şehir Merkezi’ne Yıldırım Semti üzerinden geldiğimizde cadde aydınlatmaları hayli yetersiz.
Geçtiğimiz yıl ‘bir gayret’ birkaç aydınlatma direği dikildi ancak yetersiz.
Yıldırım semtinden Edirne’ye giriş görüntüsü maalesef ‘turizm şehri’ sıfatımızı biraz gölgede bırakır cinsten!
Unutmayalım, bu yol sadece Edirne’nin değil Türkiye’nin vitrini.
