Yılın son yürüyüşü, Elmacık Köyü yakınlarında kapalı ve soğuk bir havada başladı. “Bugün kısa bir yürüyüş olur” hesabı yapılırken, grubun içindeki en büyük beklenti ise yükseklerde belki de bir kar sürprizi ile karşılaşmaktı. Uzak tepelerde görülen beyazlıklar bu umudu artırdı. Sert bir çıkışla yükselere doğru yol alınırken, doğa tüm gerçekliğiyle yüzünü gösterdi.
Yürüyüş boyunca yalnızca meralar, dereler ve kayalıklar aşılmadı; aynı zamanda doğanın uğradığı tahribat da çıplak gözle görüldü. EDOSK üyeleri, daha önce bu kadar yoğun rastlanmayan ancak artık “kanser hücresi gibi” yayılan RES’ler (Rüzgâr Enerji Santralleri) ve onlara açılan devasa yolların, dağ ekosistemine verdiği zararla yüz yüze geldi.
Doğaseverler için bu manzara, yürüyüşün en ağır yüklerinden biri oldu. Dağların kalbine açılan yollar, parçalanan orman dokusu ve bozulan doğal denge, sporun verdiği yorgunluktan çok daha fazlasını hissettirdi. EDOSK üyeleri, doğanın sessiz ama derin çığlığını bir kez daha duyduklarını ifade etti.
KARLA KARIŞIK DOLU, RÜZGARLA DOSTLUK
Zaman zaman karla karışık dolu, zaman zaman sert rüzgâr yürüyüşçülere eşlik etti. Tüm bu koşullara rağmen rota tamamlandı ve grup Kofçaz’a ulaştı. Doğa yorsa da, birlik duygusu ve paylaşım her zamanki gibi ayakta tuttu.
Yürüyüşün sonunda ise sürpriz bir kutlama vardı. Doğanın kalbinde, dostlukla yoğrulmuş EDOSK ailesi, 20. yıl pastasını keserek bu uzun yolculuğu sembolik bir anla ölümsüzleştirdi. Gülümsemeler, yorgunluk ve biraz hüzün; hepsi aynı karede buluştu.
EDOSK, 20. yılında da duruşunu net bir şekilde ortaya koydu. Kulüp üyeleri, yalnızca yürüyen, tırmanan ya da bisiklet süren bir topluluk olmadıklarını; doğayı savunan, ekosistemi korumayı görev bilen bir aile olduklarını bir kez daha ifade etti.
Haber Merkezi
