Noktasız virgülsüz bir bakıştı
Umudun yüz yıllık kölesine son kare
Tunca’ya danışırken uçtuğu yerleri
Şiirdin Istıranca esinli sele
Aklından geçenleri saklar çobanlar
Yine de her gün bir boynuz eksilir sürü
Dağları uzak ekranlarda eğreti yayla
Ovasında yeşerir damağında tadı
Zamanı boşa kürek çeken boşluk
Vitrin güzellerine ilmek atanlar
N.T
Yeniden gelmek mİ? Avuntu bile olsa güzel ve sakinleştirici. Ozan da öyle dememiş mi?
“Dünyaya bir daha gelmek hayal edilse bile/Avunmak istemeyiz böyle bir teselliyle…”
Şu da var:
“Bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden/Bir çok seneler geçti dönen yok seferinden…”
“Yüksek yüksek tepelere ev kurmasınlar…” Tepeleri bıraktık gökdelenler girdi artık yaşantımıza. Beton ormanları çağında yaşıyoruz desem abartmış olmam sanıyorum.
Bizim harikalar bütünü olan Selimiye’mizin minareleri bile neredeyse bir çok açıdan görünmez oldu.
Doğadan ve doğaldan uzaklaştıkça yarınların nelere gebe kalacağı bile belli değil. Yaşanmaz hale gelen bir dünya , sonraki kuşaklara acı verecektir.
Yapaylık, kirlilik, bencillik ve naylon dönemi…
Belki de uzaya göç..
Ay’mı olur, Kızıl Gezegen mi?.. Henüz belli değil. Belki başka yaşanacak küreler de bulunabilir.Ancak güneşlik eğik geldiği kutuplarda bile yaşam zar-zorken başka gezegenlerde su, hava, toprak… aramak boş bir çaba gibi geliyor bana. Evrenin sırlarını çözmek için insan aklı yeterli değil diyorum. Aletler de bir yere kadar…
Bunlar şimdilik bile olsa gerçek sanıyorum. Yarın neler gösterir yaşayan görecek.
Biraz döktürdük bu kez..
En doğrusu birik nimet olan şu ömrü insan gibi yaşamak ve değerlendirmek. Çünkü dünya cenneti en büyük gerçek…
