Karamsar bir yüzle öylece baktın,
Bakışın dal ucunda kumru sesleri
Yağmur bulutları ne söyler ne yazar
Yaralı bir kumrunun kanadıyım ben.
Derin çizgiler yüzünde çizgilenmiş
Alır bırakır beni anneler senfonisine
Zemheri anılar geçince göçmenleşir aklım
Yaralı bir ceylanın güncesiyim ben.
Ayrılığın acısına konan gurbet kuşları
Yalnızlığın martıları şu yaşlı delikanlı…
N.T
Bu şiiri sanıyorum burada yani İzmir’de yazmış olmalıyım. Çünkü burada karşıma çıktı.
Buralarda sanat olayları daha yoğun. Birçok dergi bölgenin çiçekleri olarak yaşamakta, yaşatılmakta. Parklar gibi kütüphaneler de özendirici, Ege kokulu. Dağları gibi rengarenk, koyları ve körfezleri gibi kıpır kıpır.
Geçtiğimiz cumartesi günü Gönül Çatalcalı’nın Eşiktekiler kitabını konuşmak için bir gurup bir araya geldi. Kızım da işin içindeydi. Bizi de götürdü. Kitap daha önceden bu kişilerce okunmuş olduğu için yorumlar yapılacaktı. O kitabı daha önceleri ben de okumuştum. Çatalcalı bir de ödül kazanmıştı kitabıyla.(Samim Kocagöz Roman Ödülü-EŞİKTEKİLER)
Küçük bir gurup oluştu. Katılanlar görüşlerini birer birer açıkladı. Yazara sorular yöneltildi. O da kendisi ve kitabıyla ilgili gerekenleri söyledi. Böylece bir yazarı yakından tanıma fırsatı bulduk ve mutlu olduk hepimiz. Bir kitabın yazılış sürecini, yazarlığın zorluğunu daha iyi anladık.
Toplantı, Alsancak’taki YAKIN KİTABEVİ’nde yapıldı. Bu kitabevi şimdiye değin gördüklerimden bambaşkaydı. Odalar türlere göre ayrılmış satışa sunulmuştu. Ayrıca yan odaların birinde oturup dinlenmek, kitabınızı okumak, çay içmek ve atıştırmak mümkündü.
Özetle dört dörtlük bir güzellik içeriyordu. Bahçesinde de masalar yani oturma yerleri vardı.
Mazhar Alphan’ı da orada bulduk ve ayaküstü söyleştik.
Gemimiz oraya on dakikada ulaştı. Dönerken başka bir limana da uğradığından yolculuğumuz yirmi dakika sürdü.
Güzel bir gün oldu, hava da güzeldi… İzmir’in tadına varmak gibi bir gün yaşadık. Ne mutlu bize değil mi?
Çünkü orada siyaset yoktu…
